اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین به روش ترجیح مکان شرطی در موش سوری نر

مقدمه: مهمترین عارضه مصرف داروهای اعتیادآور، برهمکنش آن‌ها با سیستم عصبی است که منجر به دریافت طولانی مدت و مکرر دارو می‌شود. هدف این مطالعه بررسی اثر تقویت حافظه با استفاده از آگونیست کولینرژیک و موسیقی در پیدایش وابستگی به مورفین می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این پژوهش 110 سر موش سوری نر بالغ با وزن تقریبی 35-30 گرم در گروه‌های کنترل، شاهد و آزمایش مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه‌های تجربی ، شامل تیمار با مورفین، دونپزیل، مورفین + دونپزیل، موسیقی تند، موسیقی آرام‌بخش1، موسیقی آرام‌بخش2، مورفین+ موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام‌بخش1، مورفین+ موسیقی آرام‌بخش2، بودند. مورفین باعث ایجاد وابستگی و دونپزیل یک فاکتور کولینرژیک تقویت کننده حافظه، جهت مقایسه با موسیقی بود. به منظور تشخیص ایجاد وابستگی از روش ترجیح مکان شرطی (Conditioned Place Preference= CPP) استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد بین گروه کنترل با گروه مورفین در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0≥P) و با گروه‌های شاهد، دونپزیل و تیمار با موسیقی تفاوت غیرمعنادار بود. همچنین بین گروه مورفین با گروه‌های مورفین+دونپزیل، مورفین+موسیقی تند، مورفین+ موسیقی آرام‌بخش1 و مورفین+ موسیقی آرام‌بخش2 در ترجیح مکان شرطی تفاوت معنادار (05/0≥P) مشاهده گردید. بحث و نتیجه‌گیری: احتمالاً دونپزیل و موسیقی تند و موسیقی آرام‌بخش1، با مهار نورون‌های دوپامینرژیک CPP القا شده با مورفین را کاهش می‌دهند و موسیقی آرام‌بخش2 با تحریک نورون‌های دوپامینرژیک باعث افزایش CPP وابسته به مورفین می شود.